Informatie, gedachten, emoties. En een formule.

Blog 0 comments

-Door Juul Ribbens, psychiater en blokcoördinator LUMC-

Vrijdag 17 juni 2022. In mijn hoofd duizelt het. De eerste week van het  psychiatrie-blok voor 2e jaars geneeskundestudenten, waarin ik zowel een rol heb als blokcoördinator als docent, zit er op.

Al die informatie, gedachten, emoties.

Ik ben tevreden, enthousiast en trots op de kwaliteit van de hoorcolleges en werkgroepen. Maar ik voel me ook onzeker; hoe zou het overgekomen zijn op de studenten? Is het teveel, komt het te dichtbij, kunnen ze het volgen?

Ik vraag het na aan een aantal studenten waar ik een werkgroep aan geef. Ook zij zijn enthousiast en geven aan er nu al veel van te leren, al is het wel intens. De patiënten en ervaringsdeskundigen die hun verhaal hebben verteld in de collegezaal deze week maakten indruk. Veel studenten vinden dit ook zwaar omdat ze elementen herkennen bij zichzelf of iemand in de omgeving. 

Ik denk terug aan de inhoud van de colleges van afgelopen week. Hoe komt het dat de één wel psychische klachten krijgt en de ander niet? Wanneer zijn symptomen een stoornis? Waarom kunnen 2 patiënten met bijvoorbeeld schizofrenie hele andere klachten hebben en waarom is ‘de ene depressieve stoornis de andere niet’? Het schema klinisch redeneren biedt houvast in de hypothesevorming over wat er aan de hand is bij een individu (stresskwetsbaarheid- en biopsychosociale model) en hoe je van de symptomen tot een diagnose en behandelplan komt (systematiek).

Wat op mij als psychiater helemaal indruk maakte is het gesprek met Jerry Allon, één van de hoofdpersonen in de documentaire Blue Monday van Ingrid Kamerling, waarin hij vertelt hoe het is om een psychose door te maken. Daarin spoort hij ook aan tot het zoeken van de betekenis van de psychose voor de individuele patient. Zo hadden bij Jerry de psychotische symptomen te maken met het thema dat zijn vader zijn biologische vader niet was, wat later zelfs de waarheid bleek te zijn, en wat hem op een zoektocht bracht naar zijn echte vader.

Ik mijmer door. Moet de individuele betekenis van symptomen niet ook in het schema klinisch redeneren? Zouden we niet (nog) beter moeten luisteren naar het verhaal van de patiënt en (samen) de betekenis zoeken? Of willen we betekenis zien omdat het bijna niet te verdragen is dat je zulke hevige psychische klachten kan krijgen door een psychiatrische stoornis?

Ik weet het niet.

Misschien is alles in de psychiatrie wel grijs, en niet zwart-wit.

En wat we ook precies diagnosticeren of formuleren: wat ik meeneem naar mijn dagelijks werk is de formule van Jerry: herstel = perspectief + verbinding.

Het duizelt niet meer in mijn hoofd, de korte formule heeft alles neer doen dwarrelen. Ik neem ‘m mee als blik op mijn  beleid in de patiëntenzorg.

Nu eerst: op naar de rest van het blok Vraagstukken Psychisch Functioneren.

Heb je naar aanleiding van deze blog vragen, of wil je meer weten over ons werk, neem dan contact op met de redactie.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.