-Door Mirjam Riedinger, aios psychiatrie LUMC-
Dit is de laatste van een serie blogs vanuit Bonaire door Mirjam Riedinger, aios psychiatrie in het LUMC die haar laatste stage loopt bij het FACT-team in Bonaire.
“Belangrijk om te beseffen…” Zegt de psychiater tegen mij en de mede-AIOS in onze introductie “is dat je hier niet in Nederland bent.” Een voor mij op dat moment overbodig voelende opmerking. Ik zat immers, begin april, in lichte zomerkleding met een forse jetlag nog geen 36 uur na aankomst in een spreekkamer van het ziekenhuis. Een gebouw dat op geen enkele wijze aan het LUMC doet denken, waar ik de afgelopen vier jaar kind aan huis was voor mijn opleiding. De welkomsthal heeft geen muren en de temperatuur in de open gangen is ver boven de frisse 17 graden die ik gewend ben uit ziekenhuizen in Nederland. Daarnaast heb ik op weg naar deze introductiebijeenkomst reeds een tweetal soorten hagedissen weg zien schieten en was ik die ochtend langs de Caribische kust gewandeld, uitkijkend op een azuurblauwe zee en flink geschrokken van een krab die over mijn linkerschoen wegvluchtte van mijn rechterschoen. De gaten in de weg, de talrijke exotische planten en bloemen contrasteren schril met het gebruik van het mij zo bekende jargon dat door specialisten wordt gebruikt en het in het Nederlands geschreven inwerkdocument.
FACT Bonaire
Mijn verwelkoming in het FACT-team, waar ik de volgende maanden de rol van AIOS mag vervullen, is ook niet veel anders dan ik gewend ben. De humor, de pragmatische handelswijze en de snelle korte overleggen in de wandelgangen, zijn zoals ik het ken van de crisisdienst in Den Haag; het voelt als thuis. De volgende maanden wordt me steeds meer duidelijk hoe groot de verschillen tussen Bonaire en Nederland zijn. Ik leer de eerste paar zinnen in het Papiamentu en verkrijg daarmee steeds meer inzicht in de levens en belevingswereld van de Bonairianen. Ik word verwelkomd op huisbezoeken, schrijf medicatie met de hand voor en regel voedselpakketten voor patiënten die ondanks het hebben van twee banen, niet rond kunnen komen. Ik ren mijn gebruikelijke kilometers met zonsopgang en drink daarna minimaal een liter water, omdat het zweet me op dat tijdstip bij 29 graden al in beekjes langs mijn lijf loopt. Ik begroet al mijn medewandelaars op de boulevard in het Papiamentu, ook al zijn het overduidelijk Nederlandse toeristen. We zijn hier immers niet in Nederland.
Thuis op Bonaire
Ik erger me aan geluidsoverlast van verlengde motoren en quads die hier zonder APK de weg op mogen; ik verbaas me over het feit dat niemand hier enige vorm van bescherming draagt bij het werken met zware machines en werklui zonder zekeringen daken aanleggen; ik wacht uren in de rij bij de IND, omdat mijn Duitse paspoort mij hier niet automatisch welkom maakt. En tegelijkertijd voel ik me steeds meer thuis op de tennisbaan waar de geiten regelmatig commentaar lijken te blèren op mijn service en de tennisleraar wegduikt voor een stel papegaaien die, opgeschrikt door een van mijn minder goed geplaatste ballen, luid schreeuwend hun boom verlaten. Ik geniet van de warmte en het feit dat ik na een werkdag het water van de zee in kan lopen en als het ware een aquarium induik. Ik geniet van de zonsondergang die ik elke avond – behalve als ik dienst heb- bekijk vanaf de boulevard van Kralendijk. Ik merk elke keer als ik bezoek heb pas hoeveel zaken voor mij normaal zijn geworden. Ik schrik niet van meer van overstekende ezels, doe mijn auto nooit op slot en heb op verschillende riffen herkenningspunten in het koraal. Ik heb zelfs al, tegen al mijn principes in, gegeten op de achterbank van een auto. Het is thuis, en de mensen die ik elke ochtend groet, heb ik nu al vaker gezien dan mijn buren in Nederland. Als ik met een vriendin die op bezoek is langs de donkey sanctuary ga, wordt het me weer heel duidelijk. Ze probeert de souvenirs voor haar kinderen af te rekenen, maar het pinapparaat doet moeilijk. Achteloos roep ik vanuit een ander gangpad “heb je je pinpas wel op ‘wereld’ gezet?” Ik zie haar verschrikt naar me kijken en leg lachend mijn pinpas op het apparaat. “Tja,..” zeg ik, terwijl de transactie voltooid wordt zonder enig probleem, “je bent hier niet in Nederland.”
