-Door Thomas Wissink, wetenschapsstagiair-
Op donderdag 4 april reisde een delegatie van de onderzoeksgroep PSYVA van de afdeling psychiatrie van het LUMC af naar de residentiestad Den Haag. We lieten ons bijpraten over de meest recente ontwikkelingen over voeding binnen het justitiële systeem. Dit minisymposium was georganiseerd bij het ministerie van Justitie en Veiligheid. De organisator Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC) had het programma gevuld met een drietal sprekers, die ieder een ander perspectief belichtten van voeding van gedetineerden.
Voedingstekorten en psychiatrie
Allereerst was het woord aan dr. Ap Zaalberg om de verschillende associaties tussen gebrek aan voedingsstoffen en psychiatrische problematiek aan te kaarten. Tekorten tijdens de zwangerschap of de vroege levensfase kunnen zorgen voor blijvende nadelige effecten en zouden het risico op onder andere schizofrenie en antisociaal gedrag kunnen vergroten. Voedingstekorten op latere leeftijd geven ook een verhoogde risico op psychiatrische stoornissen en verandering van gedrag en stemming zoals apathie, depressie, en (auto)agressie. Dit risico zou echter weer kunnen worden verminderd door de tekorten aan te vullen. Het woord waarmee het risico voor tekorten wordt aangeduid, was voedselonzekerheid. Een belangrijk punt dat Zaalberg wilde maken was dat voedselonzekerheid zich niet beperkt tot het buitenland, maar dat dit fenomeen ook in Nederland op lijkt te treden. Het komt bovendien ook vaker voor bij gedetineerden in vergelijking met niet-gedetineerde MBO’ers. Dit gegeven biedt volgens Zaalberg ook kansen om de justitiabelen te betrekken bij voedingsinterventies met als doel problematiek te verminderen en recidiefkans te verkleinen. Er lopen nog enkele onderzoeken om de voedingsstatus beter in kaart te brengen
Koken in de gevangenis
Het tweede thema was de invloed van samen koken in een instelling vanuit een praktijkvoorbeeld. Cora Berkhof gaf aan dat het zelf inkopen en het zelf bereiden van voedsel een positieve uitwerking had op het welbevinden van de gedetineerden. Daarnaast had dit ook tot gevolg dat personeel meer werkplezier hadden en de voedselverspilling afnam.
Als laatste spreekster richtte Inge Eijkenboom zich vooral op de toepasbaarheid van het tweede thema. Dit deed zij vanuit het perspectief van beleidsadviseur. Zij hoopte een stroomdiagram op te stellen om zo voor elke instelling tot het juiste concept te komen (zelf koken, centrale keuken, opwarmmaaltijden).
Al met al was het een gevarieerde en leerzame bijeenkomst waarin voeding vanuit verschillende gezichtspunten werd belicht. Het was jammer om te zien dat niet alle bevindingen werden meegenomen in het beleidsadvies. Implementatie had een wat prominentere rol mogen spelen.
